cumartesi.. çıkamadım bir yere.. çıkmadım.. gündüz de evdeydim.. akşamüstü bi hareketlendim, niyetlendim o'nunla konuştum hadi dedi.. ama ı ıh.. yapamadım..
günler sorgulamalarla geçiyor.. kafama takılanları paylaşmakla.. neyin kimin nasıl etkisi olduğunu -acaba etkisi olup olmadığını anlamaya çalışmakla..
kırılmıştım o'na.. cuma bi nevi özür diledi, açıkladı.. yumuşadı kalbim.. bilirim yıllardır yanımda, kırmak istemez kırdı ama öyle, rahat işte.. ben de onun rahatlığını sevmiyo muyum zaten?
"iş"i kelimelere bile dökmüyorum.. o kadar karışık ki..
sonra acaba sen mi acıtıyorsun istemeden, farketmeden b(s)en anlamadan diye düşündüm.. ben seni konumlandırırken hep iyi geldiğini düşündüm.. ama baktım ki sormaya başlayınca sorular ardarda geldi birdenbire.. susmaca olmasın istiyor insan ama.. kimse yanıtlayamıyor/yanıtlayamayacak belki.. en çok ta "e tamam görüşmeyelim" mi diyeceksin/diyeceğiz onu merak ediyorum.. bu mu olacak çözüm? ve bu bu kadar kolay mı olacak.. çözüm ne, çözümüm de yok.. bilmiyorum..
o zaman ne düşünmeli; hayat böle bişi mi demeli? kendini tümden kapalı tuttuğunda da böyle lady'm, açtığında da.. niye açıyorsun o zaman?
...
güneş bulutların ardından çıksa diyorum, rüzgar sürüklese herşeyi...
biliyorum sorgulamadan duramıyor insan ama sonuç ne çıkarsa çıksın hayat hep bildiğini yapıyor ve bize sadece kabullenmek kalıyo ... yok kabullenemem dersen zaten o zaman her geçen an işkenceye dönüyor... iyisimi anın tadını çıkarmak herhal ...tabi becerebilene :!
YanıtlaSilO da herzaman olamiyor ki! Oldugu gibi kabul ediyorsun sonra bi anda hersey cullaniyor ustune...
YanıtlaSilaynen ... bendede hep olan bu :(
YanıtlaSil