son zamanlarda kendimi -belki daha önce hiç olmadığı kadar yalnız hissediyorum. bununla başa çıkmaya çalışıyorum. aslında çıkıyorum. ama bir yandan da çıkamıyorum.
14 yıl önce geldim istanbula ben uuff ne kadar çok olmuş! ilk yılı doğrusunu isterseniz hayal meyal hatırlıyorum. geldiğim şehirde hiç birşeyden haberdar olmayan bir gençliğimiz yoktu, biz bir çok insana göre şanslıydık gördük duyduk bildik.. ama buraya gelince onlar öyle çok belirleyici şeyler olmadı.. geldiğimde (kimbilir kaç kişi var bu senaryodan?!) sudan çıkmış balık gibiydim, zorlandım, özlem vardı hep ama öyle bırakmadım hiç kendimi.. hep "güçlü", herşeyin üstesinden gelen...
neyse dağıldım..
daha önce hiç olmadığı kadar yalnız hissediyorum. başka bir sürü şeyle başa çıktım, başa çıkabilirim (ailem, sağlık problemleri olmadığı sürece..) aşk acıları çektim.. sivri dilli arkadaş lafları duydum.. kazık ta yedim.. olmak istemediğim yerde oldum. gitmek istemediğim yere gittim.. unutuldum..
ama galiba ben bu kadar yalnız hissetmedim /galiba..
hissettimse de şimdi niye daha zor geliyor.
ne zaman geçer?
"dibe" vurduğunu hissedene kadar sürecek bu melun duygu...
YanıtlaSilne zamanki ayakların zemine değecek, işte o vakit "bundan daha kötü olamam" diye mırıldanıp suyun yüzeyine doğru yükselmeye başlayacaksın...
Gecer, sureci hizlandirmak icin cukulata ye!
YanıtlaSilBi geliyor bi gidiyor bu duygu no more virgiius! Boz cok guldurdun beni cok yasa emi :)) uyguluyorum, hic fena bi cozum diil :p
YanıtlaSilbak gecti bile. love you bebeğim. gelecek yıl nereye gideceğiz biliyorum. ya da bu yıl eylülde şöyle elif sen ben bir haftasonu mu yapsak acaba?
YanıtlaSil