bir pazar gününden.

günler tüm iniş çıkışlarıyla devam ediyor..

ben akrep burcuyum. evet gerçekten oyleyim.. tutkular.. istekler.. öyle normal biri gibi oluruna bırakma yeteneğim yok.. ısralar... tutup mudahele etmeler.. canının en derinine kadar yormalar.. kendini karşısındakini.. öğretilmişlerden bahsediyoruz ya hep.. biz kadınların.. siz erkeklerin.. bunun dışında kalan herkesin.. oysa belki de o öğretilmişlikler kadar bir de öğretilmemişlikler var hayatlarımızı yöneten.. 

 .... bu sabah uyandım.. kahvaltımı ettim.. bi film seyrettim.. digiturk bana film pakedi sattı.. evet onlr sattı.. ben almadım.. herneyse.. film seyrettim.. boyle güzel kadın yakışıklı erkek güzel guzel bi iş cok guzel evler.. aşk.. ne ararsan var.. bende de ne ararsan yok gibi.. hele bu sabah daha öyle.. sonra ustümu değiştirdim.. evde koltuktakı diz battanıyemi koydum sırt çantasına.. dısarı adımını atmamış bilgisayarımı da.. yerleştim sahile.. öyle tam sıfır değil denize ama kokusu geliyor.. müziğim de olmazsa olmazım... 

 ortaçgıl var su an kulagımda 

 "denize doğru.. duslerimde bile kaçtım denize dogru.. aslında kaçmak degil sessizliğe koşmak.. biraz deli biraz çocuk.." 

 ..yakalayamıyorum sözleri.. pek te bilmediğim bir şarkısı ortaşgilin.. ama çok tanıdık.. aileden biri gibi.. önümden sevgililer geçiyor.. bazılarıın ellerinde tek gül :) 

 ....pano'nun meşhur oldugu donemlerde biz taksimde takılırdık.. orda balon satan biri vardı.. çok uzun süre o zaman hayatımın erkeği sandığım kişiden istedim bana bir tane alsın diye.. tabi ki alabilridim ben ama onun alması kıymetli değerli olacaktı... oysa hiç almadı biliyo musunuz? ..hem zaten hayatımın erkeği de değilmiş ..yıllarca emek verdikten sonra anladım.. geç mi oldu? belki...
herneyse nerden geldim.. çiçek te almadı pek kimse bana.. sankı ben lady çok güçlü öyle şeyleri takmaz beklemez.. bariz savunma mekanizması alınmam ihtimaline karşı geliştirilmiş bi istememe hali.. 

 ......,biz küçükken dondurmacı sali (evet sali abi salih değil .. saaaliiii diye bağırırdı dondurma demez kaymak diye bir de) o geçekerken de dondurma istemezdik biz. annem tembihlerdi "sakın sokaktan seslenip para istemeyin" diye.. pek lükslere ayıracak paramız yoktu.. demek o zaman dondurma lüksmüş.. 3 çocuk.. öğretmen çocugu.. annenin mutavazi destekleri eve.. herneyse .. ben seslenirdim (hayal meyal hatırlıyorum bazı sahneleri öyle çok ta küçük diildim de işte hafızam çok şahane diil) seslenirdim ama "anneee sali abi geçiyooo" diye.. açardı annem pencereyi.. gel kızım dedi bana gtmezdim.. "yok ben öylesine söyledim" derdim.. hey gidi sali abi.. dondurma arabasını o yokuşlarda ite ite dondurma satardı.. hijyen mi? bilmem o zamanlar hijyen diye bi keime yoktu bizim dağarcığımızda... sadece temizlik denirdi. daha o zamandan istememeyi öğrenmişim çocuk halimle.. 

....... neler diyordum neler anlattım.. işte böyle bir karmaşa hali.. kafa karışıklıkları.. sürekli düşünceler.. özlemler.. yalnızlıklar.. yetmemeler.. fazla gelmeler.. ne ararsan var gunlerde..

bir de bir yandan üşüten buz gibi havaya inat ışıl ışıl bir güneş var saçlarımın sarısına gözlerimin gözlüğe sakladığım donuk mavisine doğru vuran..