hayır bu kez duygusal işler peşinde diilim. söz verdim kendime biraz dinlenicem. mola nolur! gelgitler, uçlarda duygular, düşünceler alıp götürüyo beni bi yerlere, sonra olduğum yerden evet evet tam da o tepeden salıveriyolar! onların ipiyle kuyuya inilmeyeceğini çok iyi biliyorum ama naparsın gönül bu, takılıp gidiyo peşine çağıran duyguların!
ne diyordum, başka birşey huzuruz etti bugün beni.. belki farkettiniz bunca zaman yazdıklarımdan - yok farketmedinizse hemen paylaşabilirim; ben birşey istemeyi bilmeyen, kızdığında dolu dolu söylenemeyen ve hep karşısındakinin yaptıklarına mantıklı açıklamalar bulmaya çalışan bir ladyim. kız(a)mam o kişi herkimse. genelde kendime kızarım "nasıl oldu da bunu bekledim, düşündüm" falan diye!
bugün bozuyorum bu kuralı. gayet kırıldım. kimseden birşey istemiyorum, istemedim. ama ben böyle özen gösterirken birilerine böyle kıytırık birşeyde fazla gelmek? iki adım yolunu uzatamak.. gerçekten aklım almıyo! alamıyo, denedim, yok yani olmuyo!
farkındayım lafını bile etmemek gerek, sahibine etmicem. düşünüyorum; belki bu karşınızdakinin size gösterdiği önemle/özenle ilgili, kimbilir.. "yok öle bişi" dedim zaten, hatta daha sorulmadan belki hiç sorulmayacakken.. ama var. çok ta kırıldım, kırılıyorum.
biri şu "ben hep her koşulda kendimi düşünürüm"ü bana da öğretir mi lütfen?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder