parçalandım.

rüya.

sonra uyurken ayağınız ona değer. kolunuzu attığınızda bir tarafa bilirsiniz ordadır. güvendesinizdir. hayat zaten güvenmek değil midir? o size güven(e)miyor. bir dost.



"rüzgar esip uyandırınca.
ol yanımda
              ...yine yanımda."

siz nasılsınız?

ben iyiyim.

aralarda gidip geliyorum.
ruh halim değişiyor. içimi bir korku kaplıyor bazen. toplarlamaya çalışıyorum kendimi. bırakmıyorum. bi bataklık gibi bu. ucundan girmeye başlayınca çıkamıyorsunuz.

dün gece hayatımda belki de ilk defa anımsamadıgım var mı acaba? eve girdiğimde tüm odalara girdim. balkona bile baktım. korktum. evde biri olabilir mi acaba diye tedirgin oldum. kapı arkalarını kapıyı geriye doğru iyice iterek kontrol ettim :(

beni bu kaca şehirde yalnız bırakma.

sakinledim sonra ama neler oluyor böyle? neye göre değişiyor insan, niye korkmaya başlıyor?

bence nazan öncel son yılların bergen'i  iyi bişi söyledim.

merhaba dünya!

birkaç gün önce sevgili depresan'ın sayfasındaki postları okudum/dinledim. sonra ordan başka yerlere.. derken kendimi barış manço şarkılarında buldum. birkaç gündür uyurken uyanırken hep onu dinliyorum. bir gamzedeyim deva bulmam  var  mesela. nasıl hoş bir tını..

ne kadar kıymetli ve bir o kadar da eğlenceli sözleri var şarkılarının. herşeye şarkı yapabilmiş.
en çok ta çocukları severmiş bence.

bir de günümüz versiyonu var.. çok bilmem hayko cepkin'i ama dinlediğim şarkılarını hep sevmiştim. bu cover da öyle..

müziğe verdim kendimi.

öle işte..